İz

İz 


acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun 
izlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma, 
orada o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili 
benden savrulan parçalar kurusa da, 
izleri var hala yolun kenarında. 


izini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı 
vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın 
acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun, 
ustası olacaksın içine gerdiğin ttellerin 
hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle 
büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin. 


ne zamandı bilmiyorum. yaşadıklarından sana 
kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun 
yerde fırtına koparan korku. kendi sarmalında 
döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin 
kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun. 


şimdi, acının ormanından geçiyorsun 
her şey bir daha kanasa da 
ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben 
geç meleğim, senin de şarkıların olsun 
içindeki telleri titreten.


Birhan Keskin