Talebe Günlüğü

Talebe Günlüğü


Benim en güzel kolyem, silgilerimdi.


Ben mi dikkatsizdim yoksa çok mu dikkatliydi doğrular ya da yanlışlar mı beni bu kadar cezbetti, bilmiyorum. Okuldan ne zaman eve gelsem, kalemimin ucu kırık, defterimin sayfası yırtık, silgim; kayıptı. "Nereye koyduğunu hatırla" dedikçe annem, daha çok unutmuştum korkudan. Çokta suçlardım kendimi. Boynumu eğerdim kuşkusuz. Anne yüreği, dayanamaz bir silgi daha alırdı tabi. Ama ertesi gün sonuç yine aynı.


İşte benim çocukluğum o andan sonra başladı. Ortadan delinmiş bir silgi, içinden geçirilmiş bir ip.. Kaybetmeyeyim diye boynuma asmıştı annem, boynumu eğdiğim anda. Alışması zor oldu tabi. Düşünsene, yanlış yazıyorsun ve silgi arıyorsun, yok. Yine kaybettim. Hayır diyorsun, boynumda. Sonra seviniyorsun. Ve biraz sonra, daha öncesi kaybettiklerini düşünüyorsun. Ve o silginin neden o şekilde ortadan delindiğini anlıyorsun ve suçluyorsun kendini. Tabi biraz kısaydı kolyemin ipi de. Annem öyle eğitti beni. Yani ne zaman yanlışımı silmeye kalksam, boynumu eğdim haliyle. 


Büyüdük, değişmedi.


İsmail ÖZMEN