Adı Ömer
sokağın başındaydım
sessizdi ve ağlamaktaydım
son yağmurları yağıyordu nisanın üzerime
ıslanan bedenimi yaslamak için bir yer
aramaktaydım
zor bela tutunan ayaklarım son direnişte …
suskundum, söyleyecek bir şeyim olmadığı gibi
söyleyecek hiç kimsemde yoktu
yalnızdım,
bağırsam bekli de kimsecikler duymayacaktı
sesimi
durmaktan da sıkılmıştım
alabildiğine yürümekten de …
ne yapsam diye düşünürken birisi belirdi
o an karşımda
kara gözleriyle ürperten
ıslak bakışlarıyla çeken
kirli sakalıyla korkutan bir yanı vardı
belli ki hayatın zanlılarındandı O da
umudunu bir sokak ötede bırakmış
geçmişinden kalanları üç kuruşa satmış
bir parkası kalmış geriye
ve adamsı yüreğiyle hayata
öylesine bir bakış atmış
oradaydı
tam karşımda duruyordu
sanki tüm ayrılıklar O’nun anasını ağlatmış
karanlıktı
görebildiğim tek şey di sert bakışları
korkutan bir yanı vardı
ama bir o kadar da yumuşaktı kaş çatışları
etrafa baktım kimsecikler yoktu
önce durdum sonra yaklaştım yanına
merakımdan mı bilmem sonra adını sordum
ilk defa sesini duyuyordum
önce korktum
sonra sustum …
karanlıktı
ömer dedi, ben ömer …
ve sonra başladı hikayesini anlatmaya
belli ki o da çok yalnızdı
sert sakallarını boşuna ağartmamıştı
daha yedisinde babasını kaybetmiş
on yedisinde annesini karanlığa terk etmiş
soğuk ve yapayalnız geçen bir ömürdü
artık tek dostu
ve tek sevdiği hayallerini süsleyen köylü güzeli
ne o tanıyordu ne de hayallerindeki güzel
böylesi daha güzel diyordu ömer
yarın kaybetmektense,
bir gün seninle birlikte ölecek bir hayal prensesi
böylesi daha güzel diyordu…
gecenin sessizliğinde
bizden başka kimsecikler yoktu sokakta
birden bir polis düdüğü çaldı; acı acı, sinsi sinsi
daha ismimi bile söylemeden gitmek istedi
kaçıyordu
dedim ya hayatın zanlılarındandı oda belli!
gözlerinde korku
dudaklarında soğuk bir titremeyle
uzaklaştı yanımdan
ben Ahmet dedim ben Ahmet ardından
duymadı bile …
karanlıktı
sokağın başındaydım
yine yalnızdım, yorgundum
solgun ve suskundum
aklıma takılan üç beş sorunun cevabını arıyordum
çok geçmedi …
yürürken ayağıma takılan gazete parçasındaydı
her şeyin cevabı
aldım elime okudum
sonra durdum ve yine sordum kendi kendime
sordukça okudum, okudukça her şeyin cevabını
gazetede buldum …
adı ömer
yirmi yaşında
okumayı boş sokaklarda
hayatı gecenin kaldırım taşlarında öğrenmiş
yedisinde babasını,
on yedisin de annesini yitirmiş
ve sevdiği herkesi seve seve kaybetmiş
bir gün çaldığı bir ekmek parasına
hayatını kendi elleriyle zindanlara hapsetmiş! ...
Ahmet Rıza Korkut
